Op de planning vandaag: maandelijkse check-up bij de gynaecoloog. De wachttijden van de praktijk indachtig, vertrek ik te laat op het werk. Terwijl de wind is gerezen, is de zon al gaan liggen. Vanmorgen ben ik mijn fluorescerend vestje vergeten, dus dat wordt extra opletten. Om de calvarietocht compleet te maken, breekt er ook nog een wolk op mijn hoofd. Tergend traag duw ik in de stromende regen, slingerend van links naar rechts één voor één de pedalen rond. Waar ik in de bebouwde kom nog wat bescherming geniet van de behuizing, krijgt de wind vrij spel over de veldwegen. Ternauwernood manouvreer ik mijn trouwe tweewieler rakelings langs de wegrand. Alhoewel: trouw? Er is altijd wel iets met dat aluminium ros aan de hand. Is het geen platte band of een afgelopen ketting, dan wel een kapot licht. Ook nu laat het onding mij genadeloos in de steek. Door de regen slipt de dynamo langs het rubber van de band. Als ik mij over het stuur buig, zie ik dat het voorlicht nog slechts een zwak schijnsel produceert, die naam zelfs niet waardig. Achter mij doemen de eerste snelheidsduivels al op. Ze zullen mij pas zien als ik tegen hun voorruit plak. Om dit te voorkomen, duw ik al fietsend en met gevaar voor vingeramputatie de dynamo handmatig tegen de band. Dit werkt totdat de wind mij het veld in blaast. Ik stuur tegen en probeer de actie nog een paar keer te herhalen. Op een gegeven moment verlies ik echter niet alleen de controle over het stuur, maar ook over mezelf. Misnoegd over de progressie van 5 km/u en de plagerijen van de weergoden, til ik mijn fiets op een werp hem met twee handen het veld in. “Zo, dat zal hem leren!”. Ik heb het even helemaal gehad. Lang kan mijn woede niet duren, want hij wordt terstond gekoeld door de aanzwellende neerslag. Ik raap mijn vehicel uit de modder en duw Peter Pan recht. De toeterbel hing door de smak op half zeven. Uitgeput, doorweekt en zwaar ontstemd raak ik toch thuis, vanwaar het meteen richting gynaecoloog geblazen is. Ondanks alle tegenslag en het half uur vertraging, blijken we daar onze beurt nog niet gemist te hebben. Sterker nog: 5 minuten na onze aankomst, mogen we de praktijk binnen. Ongezien (zie eerdere verslagen)! Eens aan de monitor, verdringen de live echobeelden snel het geleden leed. Sandy en ik kijken naar een mens in wording, concreter dan het daarvoor ooit was. We zien ook wat Sandy al enkele dagen voelt: de kleine trapt wild om zich heen. De echo-momenten worden steeds specialer. Hoe kunnen een losgeslagen eicel en een overijverige zaadcel die 300 g mens toch zo ingenieus in elkaar zetten? De hele inventaris klopt: 10 vingertjes, 10 teentjes, 4 hartkamertjes, 2 niertjes, … De gynaecoloog wacht tot de baby een fotogenieke pose aanneemt en schiet dan een plaatje.
Echo 4
Dit is wat je ziet als je halverwege je zwangerschap bent. Vooralsnog kijk ik reikhalzend naar het naderende ouderschap uit. Laat ik dat ook zo nog maar even houden, voordat ik elke nacht minstens twee maal het bed uit moet en te gepasten tijde een diepe vloek sla. Zoals ik reeds zei: ik kijk er reikhalzend naar uit!