Acht ogen kijken mij eerst ongeloofwaardig aan om vervolgens in een spontaan lachsalvo los te barsten, als ware het georchestreerd. Ik heb zojuist op mijn werk verteld dat ik nu echt naar huis moet wegens een Tupperwaredemonstratie. In ons eigen huis. Het is de ultieme initiatie tot de burgerlijkheid. Het weggommen van het laatste stukje rebel dat vanaf je 18 langzaam afkalft. Althans, dat suggereert de complete hilariteit. Als thuis de bel gaat, staat niet alleen de demonstratrice voor deur, maar ook haar man. Enige navraag leert dat hij haar pleegt te vergezellen op ongeveer al haar demonstraties. Ik vermoed er een duivels pact achter - iets met magnetronbestendige offertafels en Soft Grip-messen - waar de man niet meer onderuit kan. Toch blijft hij er opvallend vriendelijk onder. Je weet natuurlijk nooit of hij misschien onder de Haldol zit. Ijverig stalt het tweetal het volledige gamma plastieken dozen uit dat ze in twee tassen gewurmd kregen. Het heeft iets weg van die act waarin de goochelaar maar konijnen uit zijn hoed blijft toveren. Als de tafel volstaat, komt er plots toch een eind aan. Ondertussen melden de eerste bezoekers zich en trek ik me discreet terug op de bovenverdieping, alwaar een goede vriend me even later moreel komt steunen. Een anderhalf uur later is het eerste luik van de avond afgelopen. Tot dan toe werden de gasten volgestouwd met informatie over MultiFlex bakvormen en Adapta-bollen. Als ik niet beter wist, zou ik de namen toeschrijven aan nieuwe experimentele drugs, maar het zijn wel degelijk bestaande artikelen. Eén voor één mogen de aanwezige gasten nu hun bestelling doorgeven aan het presenterend orgaan. Ik maak van de gelegenheid gebruik om mijn onovertroffen (ahem) chocomousse te serveren. Op het kerstfeest van Sandy haar werk ben ik namelijk zo overmoedig geweest om te orakelen dat mijn chocomousse vele malen beter is dan die van Sandy. Dat moest dus bij de eerstvolgende gelegenheid bewezen worden. Gezien het aantal gasten, heb ik getracht een dubbele hoeveelheid te maken, maar slagroom en eiwitten stijfkloppen in te kleine potten is geen goed idee. Bijgevolg sta ik het dessert eerder uit te gieten dan te scheppen. Had ik maar adequate Tupperware voorhanden gehad, dan was het allemaal geen probleem geweest. Er hangt gelukkig niet echt iets vanaf. Dit in tegenstelling tot het aankoopbedrag van de aanwezige harem. Als gastvrouw maakt Sandy namelijk aanspraak op een cadeau, in waarde evenredig aan de totaal gespendeerde euro’s. Eigenlijk is dat best wel een smerige verkooptruc, een soort verkapt piramidespel, maar we houden er een handige … euh … Tupperware-iets aan over. Wanneer de rekening tenslotte gemaakt is, de bestellingen betaald en de mini-max dozen opgevouwen in de tassen zitten, verlaat het echtpaar voldaan de tent. Ik ben blij dat er toch iemand een vruchtbare avond heeft gehad.
