Vandaag is de schaduw van mijn grootvader overleden. Van mijn echte grootvader had ik al een tijdje eerder afscheid genomen. De laatste maanden waren een gestage afdaling naar een onvermijdelijk, maar daarom niet minder pijnlijk eindpunt. Ik kreeg het telefoontje op weg naar een seminarie in Mechelen, in een auto met twee ex-collega’s. Niet echt een moment om er even bij stil te staan. Het doet me momenteel dan ook nog akelig weinig, maar het besef sijpelt langzaam binnen. Bompa heeft wel nog netjes gewacht tot vlak na de 1e sterfverjaardag van zijn vrouw. Wat hij echter niet meer zal meemaken, is de geboorte van onze kleine, zijn kleinkind. Geen enkele grootouder zal dat overigens meer, en dat doet toch een beetje pijn. Geen 4 generaties dus, als het een jongen wordt.
