Enkele jaren geleden zou ik het afgedaan hebben als new-age geneuzel voor geitenwollensokkensujetten met een postnatale depressie. Maar nu moet ik er toch aan geloven: babymassage. Eerder hield ik het liever bij de volwassen, bij voorkeur erotische versie, doch de frequentie daarvan daalde recent spectaculair. Met Sandy in mijn kielzog schrijd ik door de gangen van wat ooit een ziekenhuis was. Sterre wiegt heen en weer in de Maxicosi die aan mijn rechterarm bengelt. Het hele gebouw ademt vergane bedrijvigheid uit die haaks staat op de gelijkmoedige herbestemming. De instellingen die er nu huizen behandelen alleen nog maar administratieve aberraties. De ijle gangen doen een beetje spookachtig aan met achter elke hoek mogelijk een ambtenarenzombie in kleurloos grijs kostuum. Voor de lift laat ik de Maxicosi van mijn tintelende arm glijden. Het helpt niet dat Sterre’s gewichtscurve een mooie boog boven de gemiddelde statistieken maakt. Ik mijmer over de luxe van een zelfstandig wandelend kind, maar besef dat ik daar nog maanden van verwijderd ben. Tot die tijd zwelgt mijn dochter om de paar uur een hele borstinhoud, en dat tikt aan. Op de bovenverdieping verstoren we, naar traditie enkele minuten te laat, de les. Sandy en ik gapen in een kale ruimte met wat tafels en een tiental vreemdsoortig gestoffeerde bijzettafeltjes met daarop ouders en baby’s. Deze aanblik overtuigt me ervan dat we in de goede ruimte zijn aangekomen. De instructrice inviteert mij op een meubel plaats te nemen met de benen aan weerszijden mijn zwelgtelg er liggend tussenin. Naakt. Zelf mag ik gelukkig mijn kleren aanhouden. De vriendelijk vrouw reciteert wat achtergrondhistoriek over babymassage en start dan de praktijkles. Sandy heeft ondertussen de fles massageolie langs mijn been klaargezet. Het is duidelijk dat de docente mij niet kent wanneer ze ons verzekert dat we nooit teveel olie kunnen gebruiken. Het greintje gezond verstand dat zich nog ergens onder mijn hersenpan schuilhield, doseert evenwel een kwantiteit die in mijn handen past. Met mijn ingevette hand grijp ik Sterre’s armpjes en laat ze langzaam terug wegglippen. Deze en een rist andere merkwaardige turnoefeningen lijken de aanwezige baby’s naar de ultieme zen-toestand te dirigeren. Totale ontspanning is troef en bij de voetzoolmassage moet dan ook de blaassluitspier eraan geloven. Het is een eigenaardig zicht wanneer de aanwezige zuigelingen, als op een afgesproken teken, één voor één hun blaasinhoud legen. Dergelijk relaxerend effect hebben mijn massages bij Sandy gelukkig nog nooit gehad, maar misschien zegt dat meer over mijn technieken dan over Sandy haar sluitspieren. Bij wijze van afsluiting nodigt de instructrice ons uit om ons kind in bad te stoppen, meer bepaald in een “Tummytub”. Dat is een grote doorzichtige emmer die een baarmoedergevoel moet creëeren. Nee, ik heb dat ook niet verzonnen. Sandy en ik lachen elkaar begrijpend toe. We hebben ooit zo’n ding gewonnen, maar nooit de behoefte gevoeld er actief gebruik van te maken. De rare aanblik, dat stuk vlees in foetushouding in die doorzichtige plastieken bokaal heeft ons er altijd van weerhouden. Als zet je een orgaan op sterk water. De docente kijkt licht verongelijkt als we aanhalen dat we een bezitter, maar geen gebruiker zijn. “Dat moet je absoluut eens proberen!” Haar enthousiasme behoedt ons te vermelden dat we het ding eigenlijk wel al eens gebruikt hebben voor Sterre, maar dan als afwasbak op de babyborrel. De vrouw graait onze dochter van de bijzettafel en dompelt haar in de inmaakbokaal. Zoals meestal bij het baden, is de kleine Kalders niet akkoord en zet ze het op een ontroostbaar wenen. Als enige van de groep uiteraard. Ach ja, je moet ergens in excelleren, ook al is het in hysterisch grienen. Ik troost metzelf dan maar met het feit dat ik vandaag veel heb bijgeleerd. Van onbeschermde sex krijg je op termijn armspieren, de voetzool staat in rechtstreekse verbinding met de blaas en een gegeven paard heeft vaak nog alternatieve nuttige toepassingen. Niet slecht voor een gratis initiatie.
