Ik ben iemand die nogal veel waarde hecht aan goede muziek. Omdat dat echter enorm subjectief is en smaken verschillen, heb ik er op mijn werk voor gezorgd dat ik de controle heb over de radio. Vanaf mijn pc draait de internetradio en ik ben degene die beslist wat er geluisterd wordt, als ware ik de Milosevic van de arbeidsvitaminen. Volledige controle is mijn doel. Mijn middel: assimilatie door indoctrinatie.
Dat totalitaire muziekregime is natuurlijk gerekend buiten het commercieel bestel van de Belgische openbare omroep. Blijkbaar volstaan onze belastingscenten niet om de plaatjes draaiende te houden, want om het half uur kiepert er iemand een bak reclame in de ether. Op dat moment gutst er vaak zo’n gruwelijke rotzooi uit de speakers, dat mijn maag zich spontaan tweemaal (!) omdraait. Bijwijlen overvalt mij dan een tristesse als een wit laken dat een lijk drapeert.
Ik verdenk de reclameindustrie dan ook, behalve van chronische ideeënarmoede, van vergevorderde dementie. Het is dát, of de branche schat zijn doelpubliek in als infantiel, hersenloos en gepredisponeerd. Misschien helpt het voor de beeldvorming als ik dit veraanschouwelijk met enkele actuele voorbeelden.
-
Een expert komt vertellen dat een sterretje in je voorruit reden kan zijn voor een afkeuring. Onwillekeurig maak ik er in gedachten altijd “voorhuid” van, maar een echt logisch geheel vormt de reclame dan niet meer. Hij gaat namelijk over auto’s. Om zijn argumentatie kracht bij te zetten, praat de voorhuidkerel in een bouwvallig en vooral niet radiogeniek Nederbelgisch. Wie verwacht immers van een deskundige een zwoel articulerende stem in correct Nederlands? Dat zou toch helemaal ongeloofwaardig zijn? Je kan niet én goed autoruiten vervangen, en mooi kunnen praten. Aldus hoor ik elk uur dezelfde randdebiel lanskomen die mij moet overtuigen mijn sterretjes bij hem te laten vullen. Sic.
-
Passons: “Je hele leven zorgt je lichaam voor je. Doe ook eens iets terug.” Of in dezelfde orde van idotie: “Arme voeten! De hele dag voor jou in de weer en als dank sluit je ze op in warme, vochtige schoenen.” Ik weet niet of u het doorheeft, maar men probeert u dus een schuldgevoel aan te praten vanwege het feit dat u leeft. Echter, de laatste keer dat een lichaamsdeel, toebehorend aan mijzef, liet weten niet erg tevreden te zijn met de situatie, moet er iemand iets in mijn drankje gedaan hebben. Om aan te tonen hoe goedkoop en gemakkelijk deze vorm van reclame is, presenteer ik u een uitsmijter uit eigen hersenpan: “Als u naar buiten gaat, doet u toch ook een jas aan? Gebruik Durex!”
-
Tenslotte: zoals iedereen in wereld, behalve Bill Gates, werken ook de reclamejongens met een budget. Weliswaar vaak astronomisch hoog, maar budget is budget. Het probleem hierbij is dat enkele - wat heet - creatievelingen een duur spotje verzinnen, maar men vervolgens slechts geld heeft voor de helft van de planning. En waarin wordt dan bijvoorbeeld geschrapt? De cast! Beroemdheden worden bij voorkeur gefacsimileerd in plaats van ingehuurd, zodat we momenteel bijvoorbeeld mogen genieten van een reclameboodschap waarin een soort jeanetterige travestiet nogal extatisch doet over … tja … dat moet ik u zelfs schuldig blijven. Zo efficiënt werkt dat dus. Hoedanook, het uitgelaten transgendergebeuren moet doorgaan voor Mickey Mouse. Dames en heren, ik weet niet of u de reclame reeds hebt moeten aanhoren, maar ik ben gewoon geschoffeerd door het feit dat men blijkbaar verwacht dat ik accepteer dat een legendarisch figuur als Mickey Mouse op zo’n schabouwelijke en affronterende manier niet alleen wordt geïmiteerd, maar ook nog voor authentiek wordt versleten. Het is alsof men je stiekem kaalscheert, met Pattex wat garen op je hoofd lijmt en vervolgens verwacht dat je het verschil niet ziet.
Eigenlijk zou men bij elke advertentie de namen van de makers moeten vermelden, zoals bij een assisenproces gebeurt met een veroordeelde. Ik weet het, eigen rechter spelen mag niet, maar ik ben eens benieuwd hoezeer die gladde reclamejongens dan nog zouden staan springen om hun stompzinnigste hersenspinsels op de massa los te laten. Nou? Ha!