Ze zijn met uitsterven bedreigd, de kaartleesruzies. U weet wel: uw vrouw interpreteert vanuit de passagierszetel de stafkaart, terwijl u het roer hanteert. Niet omdat u van mening bent dat uw vrouw beter is in kaartlezen, maar vooral omdat u oordeelt dat zelf rijden nog het veiligste is. De basis waarop u die veronderstellingen waant, schuiven we even gemakshalve terzijde. U hebt hier trouwens ook niet gelezen dat deze beweringen stoelen op een persoonlijke achtergrond.
Enfin, ter illustratie neem ik kort het standaardscenario onder de loupe. U voert uw tuig netjes over onbekend terrein, onderwijl nauwkeurig de instructies van uw eega opvolgend. Het plan lijkt simpel omdat beiden partijen doen waar ze in excelleren: u rijdt, zij praat. Er zijn echter honderden redenen te bedenken waarom dit schijnbaar onfeilbare plan toch gedoemd is te mislukken. Waarom het bijvoorbeeld net niet in een slaande ruzie eindigt. Bij nader inzien begin ik er niet aan deze waslijst te vermelden, edoch vertrouw mij op mijn woord. Bent u ooit op een vreemde bestemming aangekomen met een kaartlezende vrouw naast u die nog bereid was tot conversatie? Laat u dan vooral snel invriezen tot doel van de relationele wetenschap.
Tot niet zo heel lang geleden was dit trouwens het grootste gat in de markt sinds de uitvinding van de automobiel: een oplossing voor dat gegarandeerde gekibbel. Dat gat is thans echter historie, aangezien het heden vakkundig wordt volgepropt met GPS-oplossingen allerhande. Om een vrouw te vervangen behoeft men uiteraard wel wat meer dan een sprekende aluminium doos, maar laten we geen desinteresse huichelen. Het geeft toch een zekere rust als je niet op menselijke intuïtie hoeft te navigeren. Vooral die van een ander dan.
Voorts is het tegenwoordig ongeveer net zo gangbaar om de persoonlijke bezitter te zijn van de GPS-systeem, als van een GSM. Ondergetekende heeft er zelfs twee, die uitblinken in gebruiksonvriendelijkheid en non-functionaliteit, zodat we in momenten van nood toch op het bruikleen-systeem terugvallen. Waarvan dit weekend sprake.
Bij wijze van verlaat valentijns-uitje, togen wij richting de kust voor een nachtje valentijnsarrangement. Ik hoor u al oorverdovend steunen: “In een goede relatie is het toch altijd valentijn?” Ja, en in een goede relatie brengt u elke dag bloemen mee, bent u nooit boos op uw halve trouwboek en spreekt u altijd over “ons” kind. Om het grove veralgemeningsgeschut nogmaals boven te halen: laat u door niemand wijsmaken dat welke vrouw dan ook ongevoelig is voor een presentje. Zelfs de meest cynische feminist heeft onder die dikke laag olifantenhuid een gevoelige plek die alleen nog gevonden moet worden. Ik kom hem wel voor u zoeken, als u mij niet gelooft.
Maar goed, we leggen dus een relatief onbekende weg af en, om niet al bij voorbaat het weekend te vergallen, nemen we zo’n elektronische vrouw mee. Ter educatief intermezzo: had ik al vermeld dat GPS-systemen geen last hebben van kwaaltjes zoals hoofdpijn? Sandy tikt onze route in op het aanraakgevoelige scherm en plakt vervolgens het apparaat met een grote zuignap pal tegen de voorruit. Ik zet mij alvast schrap om gedomineerd te worden door de gezinsvreemde dame.
Dan begint het: “Hierr rrechts”, klinkt het in een vreemdsoortig Nederlands. Het duurt even voordat ik het helemaal kan plaatsen, maar de instructies komen uit een Medion-apparaat. Medion, dat is Aldi. Aldi dat is Duitsland. Duitsland dat is Duits. Projecteren we al die kennis op het grappige gewauwel dat in onze auto heen en weer kaatst, dan mogen we concluderen dat we gegidst worden door een allochtone GPS. Een allochtoon die het klaarblijkelijk zelf ook niet helemaal weet. Ik hou het al met moeite droog als ze aankondigt dat we “binnenkort linksaf” moeten. Helemaal plat ga ik echter als we “nog heel lang rechtdoor” gaan.
En zo krijg ik dankzij Aldi toch nog een beetje de nostalgische ervaring van de stafkaartenlezeres.