Het voortbestaan van de naam Kalders indachtig, besloten Sandy en ik bijna 2 1 jaar geleden een maandelijkse prestatiepiek in te lassen. Dit hield in dat we, voor zolang nodig, om de 28 dagen een hoogtepunt zouden bereiken. Samen weliswaar, ruzie of geen ruzie. De afspraak viel bij mij uiteraard niet in dovemans oren en vol goede moed werd er een begin gemaakt. Daarna was het 2 weken ongeduldig afwachten of de maandelijkse spelbreker roet in het eten zou gooien. Aldus, tot onzer spijt. Maar niet getreurd, ik zou Sandy op tijd en stond wijzen op de eventuele vervolgafspraken. En terwijl op gelijksoortige manier de kalender enkele maanden opschoof, passeerde regelmatig de gemeenplaats de revue: “Getrouwd, huis, hond, tuin, … wanneer komen de kinderen?” Om maar niet constant uit te hoeven leggen waar we op broedden, werd dit steevast afgewimpeld met excuses zoals: “Sandy studeert nog” of “Een hond is voorlopig voldoende”. Ondertussen greep in onze omgeving echter een epidemische zwangerschap om zich heen: Meggy, Daphne, Angela, Deborah, Mieke, … Per besmetting groeide onze frustratie. Na meer dan een jaar zag het er even naar uit dat we een voltreffer hadden, maar het enkele blauwe controlestreepje sneed onze blijdschap als een dooie mus. Gelukkig heeft de mens spreekwoorden uitgevonden om het moraal op te krikken, en schier uitzichtloze situaties toch nog van enige hoop te voorzien. In dit geval zou “de aanhouder winnen”. Want hoeveel streepjes verkleurden er enkele maanden later? Inderdaad: 2! We waren officieel zwanger! “We”, want in een geëmancipeerde maatschappij met “nieuwe mannen” draag je tegenwoordig met zijn tweeën. Het leed was echter nog niet helemaal geleden. Na het bloedonderzoek, dat de 99,9%-zekere lakmoesproef met een overtreffende 100% bevestigde, volgde een zwijgplicht van 2 maanden. Tenminste, deze tijdspanne wordt algemeen aangeraden om bij misval (waarop in de eerste 3 maanden verhoogde kans is) talloze pijnlijke conversaties te vermijden: “En, hoe ver ben je ondertussen?” stilte Afgezien van deze onaangename connotatie, kan je de eerste 3 maanden ook beschouwen als een bufferperiode waarin je de impact van geleverde prestaties kunt overschouwen en tegelijkertijd kunt nadenken over wie je het hoe, waar en in welke volgorde zal vertellen. Er zal namelijk altijd wel iemand zijn die zich gepasseerd voelt in de berichtgeving. Gelukkig heb ik dankzij deze blog een ideaal excuus: “Ja, ik heb het op mijn blog gezet. Dat is Internet ja. Dat wil zeggen dat heel de wereld het al potentieel weet, alleen jij blijkbaar nog niet.” Doch uiteraard wordt de prioriteitenlijst aangevoerd door de ouders. En om de lat extra hoog te leggen, moet de boodschap zo speciaal mogelijk gebracht worden, en liefst ook nog op een originele manier. Zodoende togen Sandy en ik aan het werk. Terwijl Sandy gelukskoekjesdeeg op het aanrecht uitrolde, verzon ik een een vers waarvan het metrum voor geen meter klopt. Gelukkig rijmde het wel, wat toch een minimale voorwaarde is om van een vers te kunnen spreken: “Het heeft nu lang genoeg geduurd, we hebben de ooievaar naar Eenstraatmetnummer> gestuurd.” Het papiertje met het versje verdween in het koekje, dat op zijn beurt in kokende olie tot een min of meer knapperig geheel werd gebakken. Ik moet bekennen dat ik het idee zelf vrij origineel vond (ook al hebben we in het verleden aan dezelfde personen dankbetuigingen geuit via dezelfde gelukskoekjes), alleen is de praktische uitvoering niet per se vanzelfsprekend. Ten eerste: het papiertje moet opgemerkt worden door de koekjeseter. Indien niet, dan is het gedoemd op te lossen in maagsappen, temidden van de andere koekjesresten. Ten tweede: indien slechts 4 van de 6 koekjes in de schaal een boodschap bevatten, vergt het enig organisatorisch talent om de juiste koekjes bij de bestemmeling te krijgen. Ten derde: aanwezigheid van derden die de overige 2 koekjes consumeren bij de overhandiging, voegt nog een klasse toe aan de moeilijkheidsgraad van de uitvoering. Om een lang verhaal kort te maken: onze ouders waren natuurlijk in de wolken. En nu Sandy’s arbeidsgeneesheer ‘verwijdering’ heeft aangevraagd (van Sandy op haar werkplek, uiteraard), zal het nieuws zich ook in andere regionen als vanzelf verspreiden. Mocht het de lezer echter nog niet via de geijkte kanalen bereikt hebben, dan mag hij/zij deze blogpost als bericht van kennisgeving beschouwen.
Edit: Mensen die mij persoonlijk kennen, zullen ook mijn geheugencapaciteiten kunnen inschatten. Zo ook Sandy die mij er fijntjes op wees dat we pas van dit jaar aan het proberen zijn. Dat is bij deze dus … euh … rechtgezet.