Vrijdag zouden we normaal gekookt hebben voor een ex-collega. Sandy en ik zouden beiden echter te laat thuis zijn om eten te voorzien, dus werd de afspraak geannuleerd. Opportunistisch als we zijn, hebben we ons dan maar zelf ergens laten uitnodigen, alwaar we gourmet voorgeschoteld kregen. Moesten we alsnog zelf aan slag. De gastheer en gastvrouw wonen al enige tijd in een aantal bij elkaar geschraapte containers, voorzien van de nodig nuts. Zelf verkiezen ze het woord “unit” als ze het over hun stulp hebben, waarschijnlijk omdat mensen anders de indruk krijgen dat ze in een afvalbak wonen. De bedoeling is dat ze op hetzelfde erf eigenhandig een woonst rechttrekken, maar zich in de tussentijd behelpen op die beperkt aantal vierkante meters. Een flinke relatietest, als je het mij vraagt. Wanneer de bouwstress je boven het hoofd groeit, kan je wel boos een andere kamer instormen, maar na 10 meter loop je toch weer tegen de muren op. Ik ken, behalve Temptation Island maar 1 efficiëntere manier om een relatie om zeep te helpen: op dansles gaan. Anderzijds kan ik het iedereen aanraden een paar zetels in een container te duwen en wat kaarsen aan te steken. Het is erg gezellig, en als van het één het ander komt, zal je GSM je niet storen: die heeft toch geen bereik in zo’n ijzerwerk. ‘s Nachts na tweeën (onwillekeurig neuriet mijn brein plots ‘dan gaat het dak hier altijd naar beneeën’), bij aankomst thuis, werden we traditioneel verwelkomd door de wild heen en weer springende witte vlek, beter bekend als het uiteinde van Baloe zijn staart. Een laatste wandeling drong zich op. De anders zo idyllische rust langs het kanaal had echter plaatsgemaakt voor een stel uitgelaten pubers in de verte. Het donker verhulde de precieze details, maar in mijn fantasie gaven ze zich over aan de vrijheid van het duister. De toekomst ligt op straat. Het bleken allemaal erg voorbarige conclusies, want op de terugweg stootte ik op de buren van een eind verderop. Ze hadden blijkbaar bezoek en onder invloed besloten nog een duik in het kanaal te wagen. Ze leken er alleszins niet op te rekenen dat iemand op dit onchristelijk uur nog zijn hond uitlaat. Getuige een vrouw die nog snel een handdoek voor de blote borsten sloeg. Enthousiast als Baloe altijd is, poogde hij nog tegen één van de gasten op te springen, die in zijn toestand enkel kon uitbrengen: “Hij valt mij aan”. Het enige gevaar dat de man echter liep, was doodgelikt te worden. Je kon duidelijk zien dat het gezelschap een bijzondere avond achter de rug had en dat puberaal plezier tijdelijk (?) tot norm verheven was. Geef de mensen eens ongelijk. Iemand als George Bush zou verplicht moeten worden zich periodiek aan dergelijke escapades over te geven, en af en toe midden in de nacht met vrienden halfnaakt een zwaar vervuild kanaal in te duiken. Het zou enerzijds de wereldproblemen in perspectief plaatsen, en anderzijds de noodzaak van Kyoto onderstrepen. In gedachten crawlen Poetin en Sjors voor het snelst naar de overkant, onderwijl refererend aan de succesvolle potige zwemsters die het communisme nog heeft voortgebracht. Het enige probleem is natuurlijk dat er geen kanaal ligt langs het Witte Huis of het Kremlin. Voor een beter wereld begin ik alvast te graven.
