Realiteit overtreft fictie Murphy-gewijs: als je maar lang genoeg wacht. Zo ontlokte dit weekend een reality-programma aan mij een, noem het verbijsterde blik. Onder het mom van sociaal experiment werden 9 sociaal hopelozen, de nerds, onder 1 dak gehuisd met 9 intellectueel inferieuren, de beauty’s. Het experiment bestond erin dat beide groepen aan elkaars handicap sleutelden om te zien hoe ver ze daarmee zouden komen. Het omgekeerd zou natuurlijk veel leuker zijn, als aan het eind van de rit blijkt dat de beauty al haar vrienden kwijt is en de nerd niet meer kan vertellen hoeveel 2 dozijn is. Dat laatste verzin ik overigens niet zelf, want de dame in kwestie wist te vertellen dat dat ergens rond de 1000 moest liggen. Ik ken haar achtergrond niet, maar iemand die vroegtijdig de schoolbanken verliet, kan je deze blunder niet kwalijk nemen. Dat doen de nerds wel. Persoonlijk tracht ik nooit mensen uit te lachen op basis van intellectuele vermogens, maar sommigen maken het wel heel moeilijk. Het dozijn-meisje kwam al aardig in de buurt. Maar het ergste moet nog komen. Een weinig later werd ik efficiënt met verstomming geslagen, mocht ik al aan het praten zijn geweest. De dame daarvoor verantwoordelijk spuwde uit dat ze “medelijden had met mensen zonder stijl”. Ze deed het waarlijk klinken als een ernstige aandoening die een zware behandeling vereist of misschien wel euthanasie. Gelukkig had ze niet voor dokter gestudeerd: één Mengele is genoeg geweest. Het kind kwam recht uit Clueless gelopen, een filmische lezing over leeghoofdigheid. Waarschijnlijk zonder haar eigen verdienste naar waarde te schatten, had het wicht eigenhandig de fictie ingehaald. Wat toch wel een vermelding waard is. Ik zou niet 1 2 3 weten waar, maar blijkbaar toch minstens op deze blog.
