“Alle begeleiders: Volgen” galmt het over het grasveld. Een mopshond, een golden retriever, een labrador en iets waar ik het merk niet van ken, stappen mooi langs hun baasje het plein over. Onze Berner Sennen speelt wie-hoort-niet-in-het-rijtje-thuis en verstoort kangoeroegewijs de mooie rechte lijn. Baloe maakt van het werkwoord “negeren” een nieuw soort uitdaging wanneer hij zijn poten in mijn rug plant. Als hij vervolgens ook nog zijn tanden, weliswaar licht, om mijn mouw klemt, moet ik hem van de instructeur op zijn plaats zetten. Net zoals een kind, sla je een hond eigenlijk niet, maar daarvoor is de educatieve tik uitgevonden. Ik haal, naar mijn mening onverwachts, uit, maar sla een groot gat in de lucht. Het beest kent natuurlijk het klappen van de zweep, of in dit geval de hand. De gemiste tik is het signaal voor de haarbal om zijn actie onverminderd voort te zetten. Pas na genoeg genegeerd te zijn, geeft hij het op. De structurele ongehoorzaamheid herhaalt zich tijdens de les nog enkele malen, gelukkig in afnemende mate. Men zegt dat het beest in zijn pubertijd zit, en daar lijkt het inderdaad verdacht veel op. Toch even omrekenen: Baloe is nu 14 maanden, maal 7 (1 hondenjaar = 7 mensenjaren), dus ongeveer 8 jaar. Ik hoop toch dat onze zoon er iets langer over doet om de baard in de keel te krijgen (wie op basis van deze opmerking aan het speculeren slaat over het geslacht van onze baby: het kan natuurlijk ook een meisje zijn, in dat geval hopelijk zonder baard). Hoedanook: als het opvoeden van een hond een flauwe afspiegeling is van de opvoeding van een kind, zal ik mijn borst maar al nat maken. Ik verwacht niet dat onze kleine later al springend zijn tanden in mijn mouw zal zetten, maar wie wel eens naar de Supernanny kijkt, houdt rekening met bepaalde worst-case scenario’s. Op handen en voeten een etend beest simuleren opdat de kleine maar zelf zou eten, is één van die scenario’s. Mocht die situatie zich voordoen, dan hoeven we het in ieder geval al niet meer te simuleren dankzij Baloe. In afwachting van het echte zware werk, kies ik voorlopig voor de tirannie van de puberende hond. “Af!” hoor ik mijzelf roepen, terwijl Baloe een gehoorstoornis veinst. “AF!”, zet ik kracht bij, en ik druk zijn leiband met mijn voet omlaag. Ik kan al niet wachten tot ons kind mijn bevelen zal negeren!
