Gent, 2,5 jaar geleden, ergens in een bekende schouwburg aan een bekend plein. Ik trek Sandy achter mij aan door de lange gangen. Het is een echt doolhof, maar we hebben goede gidsen. Voor ons op tonen Raf en Mich Walschaerts, beter bekend als Kommilfoo, de weg. Sandy kijkt me vragend aan. Ze heeft geen idee wat de bedoeling hiervan is. Ik sus haar met een glimlach. We komen aan in een kleine ruimte met kapstokken aan de muren. De gebroeders gaan op een tafelblad en een stoel zitten, gitaar in de aanslag. Wij ertegenover, als privé-publiek. Dan vullen de eerste trillende snaren de ruimte vol warme tonen en herkent Sandy het nummer Zuster. Het is één van onze gezamenlijke favorieten uit het oevre van de cabaretiers en roept onder andere de herinnering aan mijn grootmoeder op (vraag me niet waarom). Halverwege laat Sandy uit puur kippenvel haar paraplu op de grond vallen. Ze raapt hem niet meer op. Wanneer de laatste tonen uitsterven, heeft ze nog altijd geen idee wat haar boven het hoofd hangt, tot ik op mijn knieën voor haar zit, met een ring in mijn handen. Ik heb nog nooit iemand zo zacht “ja” horen antwoorden op een vraag. Maar het was de bekroning van een halfjaar-planning achter Sandy haar rug. En dat is een prestatie, voor wie bekend is met Sandy’s legendarische nieuwsgierigheid. Gelukkig waren Raf en Mich zo welwillend om deze privévoorstelling belangeloos te verzorgen.
Bilzen, zondagavond, De Kimpel. Het duo geeft een knal van een voorstelling. Toegegeven, de liedjes gaan weer allemaal over vrouwen en zijn op het melige af, maar de sobere muziek is magistraal en het acteerwerk ronduit hilarisch. Een aaneenrijging van schitterende vondsten. Traditioneel plannen we om na het gebeuren een gesigneerde CD of DVD te kopen. Wanneer we de zaal uitwandelen, staat de bekende rollende merchandising-flightcase reeds paraat, inclusief verkoopster. Omdat de broers altijd iets later arriveren, spoelen we eerst onze droge kelen in het cafétaria. Niet veel later duiken de Walschaertsen daar ook op. Ik drink vlug mijn pint leeg en snel de hal in op zoek naar de flightcase. Zoals ik vrees, is de verkoop al gestaakt. Ik loop verder, terug de zaal in en trek een medewerker aan de arm. “Ik zal eens even vragen of het nog gaat”, biedt de vriendelijke jongen aan. Hij verdwijnt even achter de coulissen waar een paar seconden later een geërgerde vrouw vandaan komt: “Het is ook altijd hetzelfde”. De chagrijn die ze uitstraalt, doet maandstonden vermoeden. Ze maakt aanstalten om de reeds opgeborgen merchandising beschikbaar te maken, maar ik temper haar: “How, wacht even. Zeg maar eerst hoeveel het kost.” “20 EUR.” Aangezien ons drankje het budget gekortwiekt heeft, zit dat er niet meer in. Als ik haar dit voorzichtig laat weten, draait ze zich mopperend weg om het podium verder af te bouwen. Vanachter de coulissen probeert iemand haar nog te suggereren dat we ook via de website kunnen bestellen, maar de dame vindt het de moeite niet om dit door te geven. Ik weet uit ervaring dat podiumbouwen geen pretje hoeft te zijn, maar het menstruatiewijf is bepaald een slechte zaak voor de marketing van Kommilfoo. Ach, ik zal er maar vanuitgaan dat het haar dag niet was. En de schitterende voorstelling is een mooie compensatie die ik iedereen kan aanraden! Idem dito voor hun CD’s, maar zorg dan wel dat je ze meteen na de voorstelling koopt.