Ik heb op mijn kop gekregen van Sandy vanwege de vorige post. Ik bedoelde niet te impliceren dat Sandy “er geen vestand van had”. Een suggestie waarvan na herlezing duidelijk is dat ze gewekt werd. Waarvoor dus mijn excuses. Eveneens erken ik dat het 3 maal verkeerd invoeren van een PIN-code ook mij kan overkomen. Verder ben ik van echtswege verplicht te melden dat “wie niets doet, ook niets verkeerd kan doen”. Hoewel ik dat eigenlijk durf te betwisten - er bestaat in het burgerlijk recht immers zoiets als “schuldig verzuim” - drijf ik het toch liever niet op de spits. Vanwege huisvrede en zo, want Sandy regelt inderdaad een boel dingen overdag waar ik door mijn werk niet aan toe kom. Zo voer ze vanmiddag naar Lanaken voor een bezoek aan het plaatselijk werkegelenheidsagentschap (PWA), een orgaan dat … euh … de plaatselijke werkgelegenheid stimuleert. Ze moest daar zijn om een paar dienstencheques af te leveren, een kwestie van minuten. Gelukkig is het in heel Lanaken gratis parkeren, zij het meestal met parkeerschijf. Een voorbeeldige burger als Sandy is, draait ze de schijf op 11, legt die op het dashboard en duwt het portier op een kier. Het volgende moment slaat een windvlaag de deur bijna uit de hengsels, gelukkig zonder erg. Sandy stapt uit, sluit de auto en begeeft zich naar het PWA, een tweehonder meter verderop. Onderweg passeert ze een parkeerwachter van dienst, die blijkbaar tijdens Sandy’s afwezigheid een briefje onder de ruitenwisser achterlaat. Op zo een moment hoop je altijd, terwijl je schoorvoetend richting auto schuifelt, dat het een amateuristische folder van de 18-jarigenfuif is, om dan met het lood in de schoenen te constateren dat het een verplicht lidmaatschap van de Parkeerinbreukvereniging is met iets hoger entreegeld: 25 EUR. We mogen blij zijn dat de superboetes zijn afgeschaft. Bij nader onderzoek van de plaats delict blijkt de parkeerkaart weliswaar nog steeds duidelijk achter het raam te liggen, maar dan met de wijzerplaat naar beneden. Door de windvlaag dus. Een gefrustreerd “aaargh!” is hier op zijn plaats. Namens Sandy bel ik met CityParking, waar ik het verhaal uit de doeken doe. Sandy zit naast mij en kan meeluisteren door het loeiharde volume van haar nieuwe GSM. We doen allebei de bevreemdende vaststelling dat het lijkt alsof het begin en het eind van het gesprek door een vrouw ingeluid, respectievelijk beëindigd wordt, en de rest door een man gevoerd. Alsof er aan de andere kant van de lijn een siamese tweeling zit van verschillend geslacht. De tweeling stelt voor dat we het verhaal via e-mail aanleveren. Dat doen we dus, maar aangezien het vrijdagmiddag is, verwachten we niet veel reactie meer. En die komt er ook niet. Nu dus maar duimen dat we maandag te horen krijgen dat de boete geannuleerd is.
