De kalender scheurt elke dag een stukje zwangerschap af. Wat eerst zo veraf leek, nadert nu met steeds statiger tred. Je begint je te realiseren dat alles wat nog moet gebeuren, in een immer kortende tijdspanne gerealiseerd moet worden. Een soort tijdbom waarvan je op tijd alle draadjes doorgeknipt moet hebben. Zo zijn we al een maand met wisselende intensiteit op zoek naar een kinderwagen. De aanblik van de prijskaartjes in de winkel deed ons snel besluiten dat een nieuw exemplaar overbodige luxe is. 500 EUR voor een stuk alumium op wielen met een gebruiksduur van 2 à 3 jaar slaat grote gaten in het doorsnee gezinsbudget. Nu zouden we, om de begroting aan te zuiveren, een voorbeeld kunnen nemen aan de Vlaamse regering en wat vastgoed verkopen, maar we zouden snel uitverkocht zijn. Die koets wordt dus noodgedwongen een tweedehandsexemplaar. Zodoende struinde Sandy afgelopen maand elke avond de drukste online veilingplaatsen af. Want de helft van de verse ouders lijkt zich wel in de genoemde kosten gegooid te hebben. De grootte van het beschikbare gamma “gebruikte kinderwagens” is bijna industrieel. In eerste instantie ziet het er naar uit dat de dichtstbijzijnde aanbieders toch op een 50 km liggen, maar afgelopen week bemerken we een voltreffer vlakbij. Een telefoontje volstaat om “uiteraard geheel vrijblijvend” een kijkje te gaan nemen. De vriendelijke man die de deur opendoet, is een vertegenwoordiger van het één of het ander, maar vooral van zichzelf. Rad van tong steekt hij de loftrompet af over de zegening van een kind en zijn immer bezige huisvrouw met full-time baan. Hij lijkt nogal oprecht, maar dat heb je wel vaker met verkopers. Uit een grote papieren zak tovert hij een koets/buggy/maxi-cosi-combinatie die 175 EUR moet kosten. Een paar maanden geleden zou ik hier schouderophalend een vragend gezicht bij getrokken hebben, maar als vader-in-spé weet ik ondertussen het koopje naar waarde te schatten. Toch zijn voor de zekerheid mijn schoonouders meegereisd, bij wijze van ervaringsdeskundig advies. Dient overigens zeker niet onvermeld te blijven: mijn schoonvader koopt zo ongeveer nooit een tweedehandsvoorwerp aan de geadverteerde prijs, vaak tot schroom en ergernis van zijn vrouw. Hij bestaat er zelfs in puur voor de sport af te dingen op rommelmarkten, om te besluiten met de mededeling “dat hij toch niet geïnteresseerd is”. Aldus wisselt de koets-combinatie voor 150 EUR van eigenaar. Schoonvader moppert een beetje op zichzelf omdat hij voelt dat er meer, of beter: minder in had gezeten. Thuis wordt de aanwinst bij de rest van de uitzet gestouwd. De bovenverdieping begint er langzaam maar zeker van uit te puilen. Dienaangaande hebben we nog een zolderverdieping in orde te maken. Staat ook reeds enige maanden op de agenda. Ik raadpleeg mijn eigen site: 125 dagen. Een kleine vier maanden om ervoor te zorgen dat de kleine niet tussen de rommel hoeft te slapen. Moet lukken, al voorzie ik nu al dat Sandy, terecht of onterecht, regelmatig in een kramp zal schieten omdat het niet snel genoeg gaat. Misschien toch alvast een doosje prozac in huis halen?
