Hallo, ik ben Baloe, de Berner-Sennen van Igor en Sandy. Ik merk dat mijn baasje de laatste weken minder blogt dan anders. Daarom heb ik besloten om zelf even de poten uit de mouwen te steken. Dat is overigens niet simpel, met van die dikke poten op zo’n fragiel laptoptoetsenbord. Om over toetsencombinaties, zoals bij hoofdletters, nog maar te zwijgen. Maar goed, u leest dit nu, dus het is mij gelukt. Voordat ik verder schrijf, wil ik u eigenlijk eerst vertellen dat ik heel gelukkig ben bij mijn baasjes. Ik word hier flink in de watten gelegd, eigenlijk een beetje zoals een baby. Maar naar het schijnt gaat dat binnenkort veranderen, want dan komt er een echte baby in huis. Ik ben eens benieuwd of ik dan nog zoveel aandacht en knuffels krijg. Mocht dat zo zijn: geen man overboord. Als het moet, kan ik ook heel eigenwijs zijn en zitten mokken. Ik heb gemerkt dat mijn baasjes nogal vatbaar zijn voor die tactiek. Tweemaal in de week volg ik avondonderwijs, bij De Bilzerse VierVoeters. Dit zijn verreweg de dolste uurtjes van de week, waar ik telkens weer reikhalzend naar uitkijk. Vanaf het moment dat mijn baasje de auto over de laatste rotonde draait, en het plein in zicht komt, doe ik kond van mijn enthousiasme. Wanneer de wagen halt houdt op de parking en mijn baasje de kofferruimte opengooit, zou ik eigenlijk het liefst rechtstreeks richting kantine stormen. Dat is mij ook al een keer gelukt, maar om de één of andere reden mag ik dit niet meer. In plaats daarvan heb ik besloten mijn komst aan te kondigen door vanop afstand alvast te roepen. Als we bij de kantine aankomen en alle andere honden weten dat ik er ben, gaat meestal de bel al. Eigenlijk is dat het signaal dat we het plein op mogen, maar voor mij betekent het ook dat ik alle energie die ik de afgelopen halve week heb opgestapeld, kan ontladen. Ja, de les is voor mij echt een ontstressmoment! Het is alleen bijzonder moeilijk om enerzijds enthousiast heen en weer te springen, en anderzijds, tegelijkertijd (!), bevelen op te volgen. Gelukkig heb ik mijn prioriteiten op een rijtje, en laat ik een een paar kordate bevelen niet in de weg staan van mijn eigen vertier. Vooral als er kleine hondjes aanwezig zijn, mijn zwakke plek, kan mijn plezier niet op. Dan is het zo moeilijk om netjes in de rij plaats te nemen. Die rij bestaat trouwens alleen uit honden van klas A en B. Zelf zit ik in die laatste, maar de meeste van mijn vriendjes zijn al overgegaan naar C, of hebben zelfs al een brevet. Zij trainen een uur later. Soms vind ik dat wel jammer, maar dan bedenk ik mij snel dat ik tenminste nog lekker naar de puppies kan kijken, die in ons uur meetrainen. Heb ik overigens al gezegd hoe verzot ik wel niet ben op kleine hondjes? Eigenlijk maak het niet uit of het echte puppies zijn of dat het gewoon een miniatuurras is, hoor. Als het in een handtas past, vind ik het te gek. Vandaag ben ik er zelfs in geslaagd mijn baasje tegen de vlakte te sleuren, omdat er zo’n lief ding langs mij stond. Dat is mij nog niet zo vaak gelukt, maar ik heb gemerkt dat, naarmate ik zwaarder wordt, ik hier steeds minder moeite mee heb. Als ik het zo opschrijf, lijkt de les wel één groot feest, maar er zijn ook dingen die ik niet zo fijn vind, hoor. Ik kan er in het bijzonder niet tegen dat anderen mogen apporteren, terwijl ik gewoon moet toekijken. Ik snap echt niet dat ze mij niet gewoon achter dat balletje laten aanrennen. Nuja, misschien heeft het ermee te maken dat ik het niet kom terugbrengen. Terwijl ik daar dan zo stil moet staan en niets moet doen, begin ik mij al op te jagen. Wanneer ik mijn frustratie tegen mijn baasje probeer te uiten, legt hij me met veel moeite op de grond, knie in de nek. Mijn nek welteverstaan he. Zijn eigen nek zou niet alleen een vreemd zicht zijn, maar ook vrij nutteloos. Ach ja, hij weet ook dat ik zo alleen maar op de hondenschool ben. Als we een uurtje later terug thuis zitten, ben ik weer de liefste hond van de hele wereld. Het schijnt dat ik dat ook echt met mijn gelaat kan uitdrukken. Laat ik met deze aangename vasstelling maar afsluiten. Mocht ik nog iets spannends meemaken, hetzij thuis, hetzij op de hondenschool, dan mag u alleszins meer van mij verwachten.
Dikke poot,
Baloe