Wat is het geluid van één klappende hand? Als een boom valt in het woud, en er is niemand om hem te horen, maakt hij dan een geluid? Het zijn zogenaamde “koans” waarmee de boeddhisten elkaar geweldloos om de oren slaan. Verlichting zaaien, zeg maar. Ik heb echter doorgaans andere stimuli nodig om in zen-toestand te raken, wat niet wegneemt dat ik graag gelijksoortige raadseltjes mag verzinnen. Noem het entertainment met een hoger doel.
Bijvoorbeeld: hoe ziet het einde van een vleeswarenfilm eruit? Ik bedoel dan het soort vleeswaren van de slagerij waar Dennis ‘Black Magic’ Burkas, dan wel Eddy Lipstick u vanachter de toog grijnzend de aanbiedingen toont. U weet wel, die slagerij waar niemand zijn vlees haalt, maar waarvan iedereen wel toevallig nog wat slachtafval heeft liggen.
De vraag is dus hoe het einde van zo’n uit de hand gelopen naturistendocumentaire eruit ziet. Er wordt menigvuldig wat lacherig over gedaan, maar achter dergelijke rolprenten zit vaak wel degelijk een verhaal. Let op, ik zei niet: degelijk verhaal, want, toegegeven, het is bijwijlen flinterdun en met een pincet nauwelijks beet te pakken, maar niettemin: een verhaal. Zonder enige opbouw zou het namelijk zijn alsof James Bond in de eerste minuut de slechterik al te grazen neemt, wat natuurlijk nooit de bedoeling kan zijn. Dat is mijns inziens ook de reden waarom de filmische naaktindustrie zwaar geleden heeft onder de recente scenaristenstakingen in Hollywood.
Doch ik dwaal af. Hoe zie dat einde nu eruit? U kan mij nu tegenwerpen: waarom stel ik mij die vraag? Wel, het doel van zulkdanige cinema is toch vooral het inlossen van een nijpende nood. En wanneer dan die primaire behoefte vergenoegd is, devalueren de prikkelende beelden op slag tot een waardeloos stukje huidkleurige film, het uitkijken niet waard. Aldus kan men zich legitiem afvragen of iemand ooit zo’n prent heeft uitgezeten.
Ter illustratie: een kunstenaar verstopt zijn kostbaarste creaties niet in een bestofte hoek achterin zijn galerie. Neen, in die hoek belandt het overschot. De misbaksels. Het puin van de arbeid. Dat waar niemand oog voor heeft. Welnu, die groezelige plek, dat is het einde van die film.
Ik zal u mijn theorie uit de doeken doen. Er is helemaal geen einde, maar een groot zwart gat waar de tijd geen vat op heeft. En dan bedoel ik niet dat van Tina Turner. Neen, wie tot het gaatje van de DVD kijkt, belandt in een tijdsvacuüm. Een parallelle dimensie die alleen geopenbaard wordt aan hen die voldoende lef aan de dag leggen. Een hoedanigheid die de sleutel is tot het tijdreizen, maar waaruit een terugkeer onzeker is. Daarom lopen er op aarde ook nauwelijks ervaringsdeskundigen rond.
Vroeger bracht men wel eens gewone films zonder slot uit, maar omdat de techniek zo gevaarlijk is, heeft men de pornofilm uitgevonden. Om te voorkomen dat argeloze mensen er zomaar mee zouden spelen. Met dat tijdsvacuüm bedoel ik. Geniaal toch? Hou het evenwel alstublieft stil, want het laatste wat ik wens, is een inval van de Geheime Dienst.
En als u mij nu wilt excuseren, ik heb nog wat wetenschappelijk veldonderzoek te doen.