Nostalgie is als het knuffelbeest dat je weg moet doen omdat je te oud wordt. In je herinnering ziet het gerafelde pluche met één oog er nog steeds gloednieuw uit en zo vergaat het ook de nostalgie. Want, en ik heb het nog al gezegd, vroeger was alles beter, mooier en leuker.
Zo was ooit het Belgische nationale elftal gewaagd aan wereldploegen als daar waren Engeland of - bibber - Duitsland. Ja, Der Überfeind, die trouwens op sportief vlak wel alsnog hun gram konden halen, waar ze hen dat eerder niet lukte op territoriaal vlak. Maar daar ging het niet over.
In plaats van te wachten op het nieuws dat de Belgen weer ergens een voorronde niet haalden, greep je toentertijd een zak chips beet om daadwerkelijk voor de buis de wedstrijden uit te kijken. In mijn herinnering supporterden er zelfs huisvrouwen, doch dat rozekleurige beeld kan ook lichtelijk nostalgisch getint zijn met de borstel des tijds.
Wereldkampioen zijn we nooit geworden en voor de enige eerste plaats ooit moet je in het geschiedenisboek terugbladeren naar de Olympische Spelen van 1920 - was het misschien toeval dat we die zelf organiseerden? Hoedanook, de gouden generatie van vóór de millenniumwissel telt heden waarschijnlijk zijn centen in Monaco, terwijl de jonge honden hopeloos kwalificatie na kwalificatie vakkundig de nek omwringen. Sterker nog: de live tv-beelden van nationale wedstrijden krijgt men aan de straatstenen niet meer kwijt. Exit rex pila pes (ja, ik heb het ook moeten opzoeken, en nee, het klopt waarschijnlijk niet).
Het moet in ongeveer dezelfde glorieperiode zijn geweest dat België op verpletterende wijze het Eurovisiesongfestival won met het net uit de luiers gegroeide - lees 13 jaar oude - zangeresje Sandra Kim. Het was een era waarin je je nog kon vastklampen aan de zekerheid dat je van de Azerbeidzjaanse inzending geen letter zou verstaan. Als ze al meededen, want het is dit jaar pas hun eerste keer.
Nu zullen we echter nooit weten hoe een Azerbeidjaanse draak klinkt die in het Engels gaat van: “If you’re searching for resolves, be ready for the tolls”. Geef nu zelf toe, deze nieuwkomers hebben zich toch razendsnel aan het algemeen geldende niveau geassimileerd? Dat soort Europese integratie kunnen we natuurlijk alleen maar aanmoedigen.
En België tracht vrolijk mee te integreren. Tracht, aangezien in de afgelopen 15 jaar het ons al driemaal gelukt is zo laag te scoren, dat we een editie moesten overslaan. Wat op zich natuurlijk ook als een prestatie gezien mag worden. Hoe lovenswaardig is een andere vraag.
Wie meende dat we onmogelijk overal slecht in konden zijn, en ten einde raad zijn hoop had gevestigd op de Belgische tennistrotsen, zag eerst Kim Clijster en, iets recenter, Justine Henin afhaken. Exit rex pila mina (nee, ik weet ook niet wat Tennis in het Latijn is).
Een gematigd nationalist zou voor minder misantroop worden. Kan mij iemand alsjeblieft vertellen waar er nog ergens een Belg in excelleert? Het wereldrecord neuspeuteren niet meegeteld?