Zaterdagmiddag. Het miezert buiten. In een koude vleugel van het bejaardentehuis verzamelt de familie, naar ik later verneem op expliciet verzoek van bompa (opa, voor de Nederlanders). Wat opmerkelijk is, gezien zijn gezegende leeftijd (ergens achteraan in de 80) en de toenemende waas in zijn hoofd. De gelegenheidsruimte kijkt met grote ramen uit over een grijs-groen gevlekte stadsrand. Het snertweer geeft de grauwe aanblik een extra depressieve touch. Het is vrij uitzonderlijk, maar Sandy en ik arriveren vóór mijn ouders. Op weg naar de derder verdieping ruik ik géén penetrante urinegeur, maar misschien ben ik zelf besmet met verkeerde stereotypen. Bompa’s volledige levenswerk is aanwezig: 3 vrouwen en 2 man sterk. Zelf slaat de oude man vanaf zijn mentale eiland de boel gade. Hij werkt wat apathisch een stuk vlaai naar binnen en slurpt aan een bibberend kopje. Goed geöliede conversaties glijden ijlings langs zijn oren. Ik ga voor hem staan en vraag of hij mij nog kent. Hij kijkt moeilijk maar bij het noemen van mijn naam lijkt de mist in zijn hoofd even weg te trekken. “Ha Igor.” Dan trek ik Sandy voor mij in en herinner hem eraan dat ze mijn vrouw is. “Weet je wat er in haar buik zit?”, werp ik hem toe. Ik kan niet altijd inschatten op hoeveel kracht zijn grijze massa nog draait, maar zijn repliek doet alleszins niet het ergste vermoeden: “Een kleine zeker?” Felicitaties volgen. Het is mij niet aan te zien, maar ik word even licht emotioneel. Dankzij deze man is niet alleen mijn vader, maar bij extrapolatie eveneens ikzelf en ook onze baby. De echo van de naam Kalders weerklinkt hier enkele generaties ver.
echo Maandagavond. We stappen om 19u30 de wachtzaal van de gynaecologe binnen. Er staan net genoeg stoelen voor de aanwezigen, wat het ergste voor de wachttijd doet vermoeden. De stapel leesvoer op de bijzettafeltjes is vermoedelijk afgestemd op de uitlooptijden. Zo leer ik dat Bizz een tijdschrift voor would-be managers is, en Zoom.nl kijksnoep voor fanatieke amateurfotografen. De Claire en aanverwante glossy’s laat ik onaangeroerd. Er zijn immers genoeg hormonaal gestoorde vrouwen aanwezig om zich daar op te storten. Ik meen in één van de aanwezigen een oudklasgenoot te herkennen maar ben niet zeker genoeg om contact te zoeken. Mijn vermoeden wordt te laat bevestigd als ze bij haar achternaam naar binnen wordt geroepen. Iets meer dan anderhalf uur later zwaait voor de zoveelste keer de deur van de praktijk open. Een cliënte verlaat het pand en onze naam klinkt door de gang. De opluchting valt vast van onze gezichten te lezen. alien De gynaecologe gebiedt Sandy op onderzoeksbank plaats te nemen. Dan initieert ze een inwendige echo. De zwarte monitor wisselt zwarte vlakken af met vormeloze witte plekken. Aanvankelijk lijken de witte eilandjes iets onbestemd, maar dan, onmiskenbaar, een wezentje. Midden in het wezentje gaat iets druk op en neer: het hart functioneert prima. Het kleintje laat zich alvast niet graag op de gevoelige vastleggen, want terwijl de gynaecologe naar een mooi beeld voor de print zoekt, roert het zich hevig. Plots kijkt het recht in de camera. Met zijn ovale oogkassen en zijn vingertjes de lucht in, lijkt het een beetje op ET. De dokteres drukt vlug op een knop en een print rolt uit het echo-apparaat. Pas om 22u30 stappen we met 2 printjes de praktijk uit, maar daar had ik best nog wel twee uur extra voor willen wachten. Veel moeilijker is het wachten tot mei. Ik tel de resterende zes maanden al vol ongeduld af.