Klant is koning
Als ik aan kom fietsen, zie ik door de etalage het schapenvlees al om zijn as warmdraaien. We hebben op het werk vandaag geopteerd voor een allochtonenlunch, en ik ben de gelukkige die de levering moet verzorgen. Ik stal mijn fiets voor het raam en duw de gammele deur ernaast open. De zaakvoerster zit aan een tafeltje te keuvelen met twee hoofddoeken. Ik wandel naar de marmeren toonbank. Erachter ontwaar ik nog net een kruin. Het meisje van dienst is druk bezig gehurkt een paar Turkse broden te sorteren. Nadat ik dit tafereel een minuutje of zo heb gadegeslagen, vraagt de zaakvoerster zich blijkbaar af waar de bediening naar toe is. Vanaf haar stoel roept ze het meisje bij naam. Verveeld klinkt van achter het marmer: “Ja ik weet het. Het is voor die bestelling.” Blijkbaar stond het op mijn voorhoofd geschreven. Of het meisje moet mij nog kennen van mijn vorige job, toen er ongeveer elke week kebab op het menu stond. De vele jaren ervaring hebben haar klantvriendelijkheid alleszins weinig goed gedaan. Mogelijk heeft een plastisch chirurg al haar lachspieren verwijderd, maar als het kind nog iets zuurder zou kijken, gaat haar pH-waarde geheid omlaag. Ik geniet nog wat van de Turkse muziek terwijl Miss Sympathiek het concept arbeidsvreugde van een nieuwe invulling voorziet.
Misschien moet ik blij zijn dat ik nog geholpen werd door handen van vlees en bloed. ‘s Avonds, word ik namelijk voor de 2e maal die dag geconfronteerd met emotieloze bediening, zij het ditmaal in de vorm van een pc. In de bioscoop in Hasselt kan je de lange wachtrij voor het loket vermijden door zelf de bestelling te plaatsen en af te drukken. Ten behoeve hiervan staat er in de hal een rij van minstens 10 pc’s opgesteld met tussen elke 2 pc’s een printer. Ik selecteer achtereenvolgens: “Little Miss Sunshine”, “Gewoon tarief” en “2x”. Terwijl ik afreken met plastic geld, staan 2 jongens rechts van mij ongeveer hetzelfde te doen. Ik schat in dat ze een actiefilm à la Casino Royale besteld hebben. Ze graaien de verse bon van de printer tussen ons in en begeven zich naar de toegangscontrole. Ondertussen wacht ik geduldig tot de printer links van mij in actie schiet. Tevergeefs. Mijn betaling is aanvaard, maar naar enig printpapier lijk ik te kunnen fluiten. Tot ik in de gaten krijg dat de James Bond-fans een uniform aanklampen. Als ze de man ervan proberen te overtuigen dat het Systeem hen verkeerd bedeeld heeft, meld ik me als rechtmatige eigenaar van de bewuste tickets. Het duo heeft natuurlijk de verkeerde printer geviseerd tijdens het bestellen. Gelukkig krijg ik zonder problemen wat mij toebehoort. Dankzij een hand van vlees en bloed.
Zo zie je maar. De techniek staat voor niks, zonder de mens. Quod erat demonstrandum.