Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn maker. Nee, niet Die uit dat oude dikke boek, maar de, om het even oneerbiedig te stellen, zaaddonor - ja, sorry, maar ik moet gewoon even duidelijk zijn. In ieder geval, ik had mijn vader dus aan de lijn. Hoe een berichtje op het gastenboek te plaatsen. Het blijft vreemd hoe sommige dingen zo vanzelfsprekend kunnen lijken, maar dat bij nader inzien toch niet zijn. Als programmeur stoot je hier meer dan eens je hoofd aan voordat het inzicht er komt. Een technisch volledig valide en logische benadering van een probleem blijkt in de praktijk wel eens een onhandelbare Frankenstein, ontsproten aan het brein van een ontwikkelaar die te lang daglicht geschuwd heeft. Ik geef enkele aanwijzingen en merk een paar minuten later een nieuwe ‘entry’ in het gastenboek op. Ongeveer meteen besluit ik dat het zonde zou zijn om het stukje tekst daar te laten verkommeren. Een dergelijke inspanning verdient minstens een voorpaginavermelding. Bij deze dus een schaamteloze kopieer-en-plak-actie die enerzijds mijn ideeënarmoede moet verhullen, en anderszijds een leuke ode aan het grootvaderschap vastlegt. Waarvoor overigens dank - ik heb de auteur inmiddels wel nog ontmoet, maar dankzij zijn overgeërfde vergeetachtigheid deze dank nog niet geuit.
Aldus:
Opa. Was dat even een bijzondere ervaring! In een gedigitaliseerd tijdperk ontvang je via de zelfgebakkenkoekjesweg de boodschap van de voortzetting van je nageslacht en dan ook nog van die kant van je twee kinderen waar bits en bytes meer over de tafel vliegen dan bij mij de basale culinaire termen. Je wordt als digibete midden vijftiger wel even op het verkeerde been gezet. Nu klinkt dit heel formeel en zakelijk, vandaar dat ik ook meteen alles in de correcte context wil terugplaatsen. Het verhaal tot nog toe bevat geen emotie naar het gebeuren en doet dus ook geen recht aan de realiteit. Want geloof me, ook al is dit de derde telg in het kleinkinderschap, de vreugde en de intensiteit van de boodschap blijft wel degelijk van een bijzonder hoog gehalte. Terwijl u dit leest moet u zich realiseren dat er waarschijnlijk volgens het groene of het witte boekje, en de spellingscontrole geeft mij dit nu ook aan en zal mij hierop beslist nog vaker attenderen, enkele zelfverzonnen woorden opgenomen zijn in mijn verhaal. Even terzijde, ik ben opgegroeid in een tijd waarin het als student aangewezen was dat je op zijn minste kennis had van het rode boekje, zie Mao Ze Dong, of het in je bezit had. Nu heeft dit overigens niets met de spelling van de Nederlandse taal te maken en staat het verre van het opaschap maar als gekleurde boekjes toch ter sprake komen kan ik het jullie niet onthouden. Mocht nu tussendoor iemand de vraagstelling opperen waarom ik via dit medium mijn reactie vastleg en bij mijn vorige twee kleinkinderen niet, dan blinkt het antwoord uit door zijn eenvoud c.q. simpliciteit: ik had tot dan nog nooit van een blog gehoord. Van daar voel ik mij dus ook niet ongemakkelijk bij deze vraagstelling. Vervolgens word je toch nieuwsgierig naar het ontstaan van het woord opa. En ja hoor, nu volgt de confrontatie met je digitale leeftijd. Zoekend op het Internet via Google naar de etymologie van het woord, word ik niet wijzer. Heeft opa als begrip nu echt geen oorsprong maar is het een toevallig ontstaan woord of loopt mijn kennis van het ICT gebeuren dermate mank dat ik mijn eigen stamboomfunctie niet helder kan krijgen of is er gewoon geen gratis digitaal woordenboek voor handen? Op de achtergrond rijst de vraag, als de term niet duidelijk is, dan zal de functieomschrijving navenant zijn. Wat behoort een opa te doen, waar staat hij voor? Misschien dat ik via dit kanaal reacties kan oproepen die mij behulpzaam zijn.
Jean